Reinhard Ernst, servetini hassas dişliler ve motorlar üreterek oluşturan bir girişimci, sanata olan tutkusunu ilk defa keşfettiğinde 40’lı yaşlarındaydı. Şimdi 70’lerinin sonunda olan Ernst, Wiesbaden, Almanya’da savaş sonrası soyut çalışmalardan oluşan koleksiyonuna ev sahipliği yapmak için yeni bir müze kurdu.
Reinhard Ernst Müzesi, 6 Haziran’da ölen Pritzker Ödüllü Japon mimar Fumihiko Maki tarafından tasarlanan binada 23 Haziran’da açılmayı planlıyor. Ernst’in, 1980’lerden beri biriktirdiği Helen Frankenthaler, Tony Cragg, Lee Krasner, Frank Stella, Pierre Soulages ve Yuichi Inoue gibi sanatçıların işlerini içeren koleksiyonu sergilenecek.
Parlayan beyaz bir cephe ile 14 metre yüksekliğindeki tavanlar ve granit grisi zeminlere sahip bina 2.500 metrekareden fazla sergileme alanı sunuyor. Wiesbaden’in merkezinde, sanat ve doğal tarih müzesine yakın, şehir otoriteleri tarafından sağlananönemli bir alanı kaplıyor. 80 milyon euro civarındaki inşaat masrafları Reinhard ve Sonja Ernst Vakfı tarafından finanse edildi.
Müze, Katharina Grosse, MadC ve Karl-Martin Hartmann’dan cam işleri ve fuaye için Bettina Pousttchi’den bir enstalasyon talep etti. Camla kaplı iç avluda Eduardo Chillida tarafından yapılan bir heykel sergileniyor.
1981’de, Ernst ve üç iş arkadaşı yönetici olarak çalıştıkları Japon-Amerikan hassas cihaz mühendisliği şirketi olan Harmonic Drive’ı satın aldı. Şirketin geriye kalan hisselerini 1990’larda satın aldı ve sonra 1999’da borsada piyasaya sürdü. Yedi yıl sonra, başka bir şirket olan ve 2016’ya kadar Fransa, Birleşik Krallık ve İspanya’ya kadar genişleyen Ovalo’yu kurdu. 2017’de Japon bir şirkete Ovalo’yu sattı ve Harmonic Drive’daki yönetim kurulundaki pozisyonundan da emekli oldu.
İç dekorasyondan ciddi koleksiyona
On yıllar boyunca profesyonel hayatı gelişirken sanat koleksiyonu da büyüdü. İlk satın aldığı eserler iki Alman sanatçıya aitti – Karl Otto Götz ve Hubert Berke. Japonya ve ABD’ye yaptığı iş ziyaretlerinde müzeleri gezmeye başladı, 1980’lerin sonunda Japon ve Amerikan sanatının eserlerini satın almaya başladı.
“Soyut sanata karşı bir sevgi geliştirdim,” diyor Ernst The Art Newspaper’a. “İlk resmi, evimin duvarlarında dekorasyon amaçlı asılması için satın aldım. Zaman içerisinde çok fazla resim satın aldım ve bir noktada boş duvar kalmadı – ve böylece koleksiyoner olduğumun farkına vardım.”
Reinhard Ernst ve eşi Sonja 2000’de bir dernek kurdu ve Japonya Fukuşima’ya yakın bir yerde bir halk merkezi ve merkez şehirleri Wiesbaden’e yakın Eppstein’da bir müzik okulunu fonladılar. Çocukları olmayan çift, bir ifadeye göre, vakfı “kendi kişisel mirasları” olarak görüyor.
Ernst, koleksiyonunu iki müzeye gösterdiğini fakat hiçbirinin birkaç resimden fazlasını asmaya yeterli alanları olmadığını söylüyor. “Bir müze kurma fikri buradan ortaya çıktı,” diyor.
Ernst’in favori ressamı olduğunu söylediği Frankenthaler tarafından 40’tan fazla esere ek olarak, koleksiyon Robert Motherwell, Richard Diebenkorn, Jackson Pollock, Richard Serra, Damien Hirst, Sarah Morris, Neo Rauch ve Toko Shinoda gibi sanatçıları kapsıyor.
Sanat tarihi profesörü Christoph Zuschlag, Wiesbaden şehri için hazırladığı bir raporda, müzeyi 1945 sonrası soyut sanatta “Avrupa’nın ötesinde Japonya ve ABD’ye uzanan, bütün önemli sanatçı gruplarını içermesiyle ve çeşitli trend ve akımları kaydetmeye yönelik kapsayıcılığı ve kalitesiyle uluslararası çapta eşsiz” olarak değerlendirdi. Zuschlag, bir müzede ya da özel koleksiyonlarda böyle bir koleksiyon bulunmadığını ifade etti.
Ernst koleksiyonerliğe devam ediyor. En son satın aldığı eserin, Alman-İngiliz sanatçı Michael Anthony Müller’in bir resmi olduğunu söylüyor. Çoğunlukla müzayedelerden alım yapıyor ve New York’taki kasım sezonunu “olmazsa olmaz” olarak tanımlıyor.
“Fuarlara çok sık giderdim fakat şimdi daha az gidiyorum,” diyor. “Fuarlarda gördükleriniz tam olarak sanat piyasasını yansıtmıyor. Onları birkaç yıl içerisinde tekrar satan ya da depoya koyan insanlara pek çok eser satıldığını görüyorsunuz. Ben bunlardan değilim –bir müze için, halka göstermek için satın alıyorum.”
Katharina Grosse’nin hayat dolu “Ein Glas Wasse, bitte” (Bir Bardak Su, Lütfen, 2024) eseri yeni müzede yer alıyor.
“EIN GLAS WASSER, BITTE”: © KATHARINA GROSSE, FOTOĞRAF: MARTIN URL
Reinhard Ernst Müzesi ilk yılda 60 bin biletli ziyaretçi ağırlamaya güveniyor. Sabahları, okullara ve eğitim ziyaretlerine ayrılacak, öğleden sonraları müze herkese açık olacak.
Wiesbaden Almanya’nın en zengin şehirleri arasında yer alıyor. Geleneksel bir spa ve kumar tesisiyle geçen sene neredeyse 600 bin ziyaretçi çekti. Yüzlerce ABD askeri şehrin içerisinde ve çevresinde yerleşmiş, bu da Ernst’in fayda sağlamayı umduğu bir bağlantı. Müzeye, ABD ve Japonya’dan, aynı zamanda Almanya ve komşu Fransa’dan ziyaretçi beklediğini ifade ediyor. Aynı zamanda yurtdışına eser kiralamaya da hevesli.
“Yabancı Müzelerle temas olcukça önemli olacak ve bunları geliştirme sürecindeyiz,” diyor Ernst.
• Fumihiko Maki and Maki & Associates: Towards Humane Architecture, 9 Şubat 2025’e kadar Almanya, Wiesbaden, Reinhard Ernst Müzesi’nde görülebilir.